هدف این مقاله، بررسی ویژگی‌های مهاجران به تفکیک استان طی دورۀ 1390- 1385 می‌باشد. روش تحقیق در این پژوهش، تحلیل ثانویه داده‌های مهاجرت در سرشماری سال 1390 است. طی دورۀ مذکور 5534666 نفر محل سکونت خود را ترک کرده و در محلی غیر از محل اقامت قبلی خود ساکن شده‌اند. نتایج نشان می‌دهد نسبت مهاجر به جمعیت در دورۀ مذکور، 76 نفر در هزار بوده است. از کل مهاجرین کشور 56 درصد مهاجرین داخل استانی، 36 درصد بین استانی، 2 درصد خارج از کشور و 6 درصد اظهار نشده بوده‌اند. استان تهران از استان‌هایی است که بالاترین تعداد مهاجران وارد شده و خارج شده را داشته و بعد از آن استان‌های خراسان‌رضوی، فارس، اصفهان است. اکثر مهاجران خارج شده از استان‌ها وارد استان‌های همجوار شده‌اند. اکثر مهاجران مرد و از بین جوانان 29-15 ساله که در سن فعالیت و به‌دنبال اشتغال و تحصیل هستند، بوده است. علت عمدۀ مهاجرت در استان‌‌های کشور پیروی از خانوار و در بعضی از استان‌ها عامل اشتغال، تحصیل، انجام یا پایان خدمت وظیفه و دستیابی به مسکن مناسب‌تر بوده است. مدت زمان اقامت بیشتر مهاجران وارد شده به استان‌ها کمتر از 2 سال بوده است.

�ظری بررسی شده، سپس سازوکارهای تعدیل مهاجرت مورد بحث واقع می‌شود. در ادامه، برخی از مطالعات صورت گرفته در زمینه تأثیرات بازار کار از مهاجرت، با تأکید تأثیرات آن بر اشتغال و بیکاری و همچنین اثرات روی سطح دستمزدها همراه با نتایج آماری به دست آمده، ارائه می­شود.